Dag 4 Omhoog en de toekomst in

Vandaag stond in het teken van de dagwandeling naar Magengoth 3260m hoog. Het was een leuke en uitdagende wandeling. Ik was helaas nog steeds mega verkouden, maar was vastbesloten mee te gaan. Ik had me namelijk ook bedacht dat dit een test run was voordat ik op de lange Manaslu-trekking zou gaan vlak na de QuestTrek. Bovendien was ik nog nooit zo hoog geweest en wilde ik ervaren of ik misschien hoogteziekte zou krijgen. Al zingend en kletsend met de jongens beklommen we dus de traptreden door de velden en bossen omhoog. We leerden Nepalees liederen, spraken over boeken en ons leven. Toen we de laatste trap bereikten, deed mijn keel pijn van de koude lucht en het hijgen. De rest ging nog naar een uitkijkpunt maar ik besloot mijn lichaam wat meer rust te geven en met oudereman-Dai alvast naar de lunchplaats te gaan. Ik ontspande me in het zonnetje en genoot van het mooie uitzicht op het nationale park Langtang (het begin van het park altans). Er waren enkele andere trekkers bij deze lodge die hun verhalen deelden en mijn verhaal wilde horen, altijd leuk hahaha Reizigers zijn interessante mensen. We hadden een geweldige dal bhat lunch toen de rest arriveerde en gingen vervolgens weer naar beneden. Ik was samen met 4 jongens en de gids vooraan en toen we terugkwamen, was de zon al bijna onder. Blijkbaar was de planning die dag enorm uitgelopen en Hedda, vroeg of ik direct klaar was om aan een volgende oefening te beginnen, dus let’s go.  Met een kopje thee in mijn hand coachte Hedda me naar mijn toekomst. Ik realiseerde me dingen die ik nog niet eerder had opgemerkt. Ik genoot van deze ontdekkingen en vooruitzichten maar was er een beetje ge-ergerd en bang. Ik wil namelijk helemaal niet mijn toekomst vast leggen, ik geniet van de onwetendheid over de toekomst en eindeloze mogelijkheden van het leven. De oefening hielp me echter om een ​​vrij duidelijk beeld van de komende 5 jaar te creëren. Mooi voor sommigen en ook een beetje voor mij, in het moment in ieder geval, want het zag eruit als een goede toekomst hahaha.  Een ander groot inzicht van deze dag is dat het leven niet zwart en wit is, er zijn duizend verschillende kleuren wit en met andere woorden veel verschil in zwartheid; de andere kant van krachtig is niet zwak, de andere kant van gaan staat niet stil.

Dag 5 Terug naar de bewoonde wereld

Vandaag was de wandeing enkel omlaag. In een rap tempo naar beneden en al snel verdween de laatste witte piek aan de horizon en kwamen we terug bij auto’s en grotere wegen, winkels enz. Het was wel een leuke weg naar beneden, een beetje klauteren en opletten op waar je je voet zet. Via kleine paadjes tussen velden, short-cuts van slalommende wegen, tussen kleine hutjes en rijstvelden volgden we de gidsen naar beneden. En tijdens de wandeling hebben we binnen onze coachgroepen de volgende stappen besproken. De QuestTrek liep ten einde. We hadden allemaal ons individuele proces samen doorlopen en nu zouden we terugkeren naar ons leven. Voor mij voelde dit anders, normaal leven eindigde soort van,  toen ik naar Nepal ging en het zal niet terug ‘normaal’ zijn tot na mijn reizen in Australië … maar de vragen gingen niet noodzakelijk over ‘normaal leven’, het ging over het levend houden van de QuestTrek, de inzichten te integreren, de verbinding behouden met jezelf. Dus tijdens het wandelen hebben we gebabbelt gedeelt en elkaar gesupport. We zijn aangekomen op onze eindbestemming, een mooi soort boerderij met een prachtige bloemenboom. De kamer was een beetje donker, maar er was een warme douche en drie fijne bedden. We gingen in onze half vrije middag naar de rivier in de buurt, dipte onze tenen in het ijskoude heldere water (sommige jongens gingen echt zwemmen hahaha) we genoten van de zon en de warmte na de koude bergen. We vierden die avond feest! Vandaag was gevuld met vreugde en ik dacht niet aan ‘het einde’ van deze trektocht, deze ervaring. We waren allemaal dichter bij elkaar gegroeid en de sfeer was gelukkig en mooi. En… bonus!; we hebben een vrolijke korte oefening gedaan met het volgende resultaat; Ik ben de MoonSparkle die je de kleine dingen laat zien, om je heen en in jezelf, om je te laten stralen!

Dag 6 Het einde en het begin

Pas vandaag besefte ik wat het einde van de QuestTrek betekende. Het betekende dat Gemma naar Nederland zou gaan en dat zij en Anne de jongens nooit meer zouden zien. Het betekende ook dat ik, als ik geluk had, ze nog maar één keer zou zien bij hun eerste QuestTribe. 6 dagen met elkaar doorbrengen in een proces van persoonlijke ontwikkeling creëert iets speciaals. Het doet me pijn om niet in die connectie te blijven en het is toch ook de realiteit die ik accepteer. De jongens hebben me zo gemotiveerd om van QuestTribes het best mogelijke programma te maken om hen te ondersteunen. Hun inzichten, hun waarden, hun leven inspireerden mij. Ze hebben me veel geleerd en ik hou van ze allemaal. Ik wens hen het allerbeste in de wereld en dat al hun dromen uitkomen. Deze laatste ochtend werd de mogelijkheid gecreëerd om deze wensen met elkaar te delen. Ik was hier erg dankbaar voor. Iedereen op deze trek is een prachtig mens en ik ben erg blij dat ik deel uitmaakte van de groep. Een laatste uur wandelen en dat was het dan. We bereikten de bus en hadden nog een tussenstop voor de lunch. Ik verzamelde alle namen om vriendjes te worden op Facebook en zo nog een beetje in contact te blijven. De rit naar huis was lang en bijna iedereen viel in slaap dus ik verhuisde naar de achterkant van de bus waar mensen nog wakker waren haha. Ik had een hartstikke leuk gesprek met JD Dai (spijt dat we niet eerder gekletst hadden). Toen de jongens wakker werden na hun dutjes, zongen we allemaal liedjes tot we terug waren in Kathmandu. En toen moesten we afscheid van elkaar nemen. Met dramatisch nep huilen en vervolgens kei hard lachen gaven we nog een laatste knuffel aan de te gekke boys. We werden langs de kant van de weg afgezet en de Dutchies namen de taxi naar een restaurantje om nog eventjes af te sluiten. En dat was dan het einde van een mooie trekking.