9 Nepalese jongens, 3 Nederlandse meisjes, 1 Nepalese coach trainee, 3 Nepalese coaches, 1 Nederlandse coach, 1 Nederlandse cameradame, 2 drager en 3 gidsen. Allemaal ‘broers en zussen’ op een 6-daagse trekking door Helambu. Samen met onze rugzakken en emotionele bagage bij vertrek, terugkomend met alleen onze rugzakken en stralend. Dit is mijn verhaal over de QuestTrek van MyQuest Foundation.

Dag 1 Voorbij de barrière van cynisme. Onze geest openen.

‘Wees op tijd!’ Blijkt een moeilijk concept in Nepal haha ​​en het is besmettelijk want we waren laat! Een bus zou ons precies om 6 uur in de ochtend ophalen bij Labim Mall. We moesten ons haasten terwijl we nog aan het hannissen waren met onze rugzakken en wandelschoenen. In paniek om telaat te komen besloten we een taxi te nemen. Dit resulteerde dat we uiteindelijk toch de eerste op de locatie waren en nog 10minuten konden wachten haha. Het was ongeveer 1,5 uur rijden naar het startpunt van onze trektocht. Ik had nog nooit in mijn leven een trekking gedaan. Wandelingen meer dan genoeg, maar een trekking met rugzak en zo … Ik was klaar voor de uitdaging. De dag ervoor hadden we voor het eerst kennis gemaakt met de Nepali-deelnemers. Er was duidelijk nog een schijdingslijn tussen de culturen maar iedereen leek aardig and gemotiveerd. De jongens waren tussen de 15 en 22 jaar oud, de andere twee Nederlandse meisjes, Anne en Gemma waren 28 jaar oud. Een mooie mix van leeftijden en ervaringen. Ik was benieuwd hoe de groep zou gaan mengen de komende dagen in de bergen.

Bij aankomst openden we de QuestTrek in een cirkel, positieve vibes en energie gingen rond en iedereen was klaar om te gaan. We moesten het eerste stuk in stilte lopen terwijl nadachten over de vraag “Wat zijn mijn 3 kwaliteiten?”. Eén voor één verlieten we het stadje om het nationale park binnen te treden en te beginnen aan de eerste klim, lekker steil omhoog. Ik was blij dat mijn hielen in mijn nieuwe stevige wandelschoenen vielen en voelde mijn kuiten klagen haha. Het duurde ongeveer een half uur voordat we bij de eerste stop aankwamen. Tijd om onze kwaliteiten te delen met behulp van de talking stick. Het was interessant om te horen hoe belangrijk kwaliteiten als moed, kracht, vriendelijkheid en verantwoordelijkheid in de zorg voor hun gezin, was voor de jongens. Mijn focus op kwaliteiten lag meer in het leven zelf en minder in het overleven.

We vervolgde de wandeling in onze eigen coachgroep. Anne, Gemma en ik vormden de Nederlandse groep van onze coach Hedda, die ook de leading lady in Nepal is voor MyQuest Foundation. Tijdens de wandeling deelden we onze levensverhalen. Wat is er tot nu toe gebeurd en hoe hebben gebeurtenissen invloed gehad op de persoon die ik vandaag de dag ben? Het was inspirerend, moeilijk, interessant en emotioneel om elkaars verhalen te horen en te delen. Hedda stelde tussendoor vragen waardoor we dieper gingen dan het simpele verhaal. Ik voelde hoe sommige dingen in mijn leven veel meer impact op me hadden gehad dan ik had gedacht en ook hoe dankbaar ik ben met mijn leven. Ik had nog nooit zo uitgebreid verteld over mijn levens loop, en nog nooit hebben 3 mensen met aandacht naar zo’n verhaal gelusiterd. De Nepalese coachgroepen deden dezelfde oefening, maar in hun eigen taal aangezien hun Engels ze anders beperkt om in detail te treden. Het was pas dag 1 maar het voelde alsof we met z’n alle al in het diepe sprongen, iedereen stelde zich open tijdens deze wandeling omhoog. De verhalen werden compleet gemaakt en afgesloten met een vraag; Wat was de rode draad in mijn leven? Wat was er leidend in stappen die ik heb genomen?

Lunchtijd: dik sponzig wit brood met superzoete jam of gezoete honing en een gekookt ei … mmm. Suraj had de jongens wijsgemaakt dat dit ook het avond eten was dus de boys propte zich helemaal vol hahaha. We vervolgden onze wandeling naar Chisapani waar potten hete thee op ons wachtte. Bij aankomst liepen we langs een gebouw dat zo’n beetje diagonaal hing als gevolg van de aardbeving. Mensen in de huisjes eromheen keken er al niet meer naar om maar het  gaf me rillingen geconfronteerd te worden met deze realiteit die ook deel uitmaakt van Nepal. Het hostel waar we verbleven was erg kleurrijk en met een prachtig uitzicht op de bergen aan de horizon. Het werd kouder dus de thee was precies het welkom wat we nodig hadden. Side-note: Nepalesen drinken suiker met thee, en cultureel zoals ik ben, uhuhm…, nam ik dus ook maar deel aan deze traditie: hihi oeps. Na thee/suiker en even kort opfrissen met babydoekjes (ik sloeg de koude douche over) gingen we allemaal de tent in die was opgezet door de dragers, die trouwens de bergen lijken op te rennen. De gidsen moeten ook even voorgesteld worden, want het waren hartsikke leuke en vriendelijke mannen haha, er was Hem Dai(dai staat voor oudere broer), oudere kerel – Dai en JD Dai. JD Dai rende letterlijk de paadjes op en neer om ons te helpen moeilijke delen over te steken, te zorgen dat iedereen de goede kant op ging en ik wed dat hij het gewoon leuk vond om op en neer te rennen en ons uit te laggen met 5km per uur haha. Hoe dan ook, we zaten op yogamatten in de tent en deden een visualisatie-meditatie. Onder begeleiding van een coach visualiseerden we een perfecte herinnering. Na de groepssessie ging iedereen met zijn eigen coach mee, door deze herinnering te delen, leidde de coach ons naar onze kernwaarden. Deze waarden vormen ons innerlijke kompas. De mijne zijn liefde, amazed, vrij, leven, dankbaar en visie. Het zal jou niet meteen iets zeggen maar deze woordjes zijn wel zeer waardevol voor mij! Het was nieuw en zeer krachtig om deze daadwerkelijk op papier te zetten.

Tijd voor het avondeten: Dal Baht, de maaltijd waar we allemaal van houden en af en toe ook gingen haten maar die altijd onze maag tot de nok toe vult, zoooo lekker. Na het avondeten was er een laatste ronde sharing met de talking stick en naar bed.

Dag 2 Voorbij de barrière van oordeel. Onze harten openen

04.45 uur JD kwam op onze deuren kloppen … “Goedemorgen, wakker worden” Nah uhhh! We moeten om 5.45 uur wakker worden !!! “Oops”. Snel terug in bed gekropen en nog n uurtje gedut. Om 05.45 uur deed JD Dai nog een poging haha. 6.15 uur stonden we buiten klaar in de kou om mee te doen met de ochtendoefeningen … rennen, springen, boksen omg, zeer onverwacht zo actief… Dus met moeite huppelde ik de groep achterna  op mijn per voet 600gr zware wandelschoenen haha. Alle Nepali-jongens waren natuurlijk te laat hahaha, maar uiteindelijk kwamen ze wel opdagen en na de (lange) opwarming zaten we in een cirkel op onze yogamatten in het veld om een ​​ochtendmeditatie te doen. Dit vond ik helemaal geweldig! Ondanks de kou kreeg ik eneorm veel energie, ik was in het NU en bewust. Al mediterend de energie volgen van tenen tot het puntje van mijn neus, dit was de dag goed beginnen. Het ontbijt werd geserveerd in het hostel en werd een nieuwe favoriet: Tibetaans brood (smaakt een beetje naar churros / donuts) en een omelet. En hier komt de Nepalese en Nederlandse combi van zoetekauwen: eerst het omeletje eten en dan het zoete brood open breken, suiker erin en in de thee dippen mmmmm!

Vandaag stond de dag in het teken van vertrouwen. De eerste oefening was dan ook letterlijk iemand  blindelings vertrouwen tijdens het lopen. Ik liep samen met Bejee. We waren zo’n geweldig team! Het was geen race maar … we hebben sowieso gewonnen haha. Ik had eigenlijk geen seconde nagedacht of getwijfeld en besloot gewoon 100% Bejee te vertrouwn, ik vertrouw meestal mensen zonder nadeken en alle jongens leken meer dan betrouwbaar! Ik was blij dat Bejee hetzelfde dacht over mij. Na de oefening vervolgde we de wandeling de hoogte weer in. De uitzichten werden mooier en indrukwekkender naarmate hoger in de bergen kwamen! We hadden een korte pauze op een platform waar het thema vertrouwen verder werd geïntroduceerd. Vervolgens kregen we nieuw denk materiaal;  “Wat betekent vertrouwen voor mij? Waar in mijn leven kon ik meer vertrouwen creëren? ” De weg was steil en ging alleen omhoog, ik genoot van de wandeling en liep vooraan met Hem Dai. In mijn eigen tempo bereikte ik het volgende hostel in Chiplin. Blij met koude douche om me op te frissen en een kans om het zweet van mijn kleding te wassen. Ik hing mijn kleren over het hekje in de zon bij de prachtige bloemen tuin van het hostel met honderden vlindertjes. Het was alweer lunchtijd met Dal Baht en daarna hadden we wat vrije tijd om te volleyballen, de jongens waren goedddddd.

Het evenwicht tussen oefeningen en vrije tijd deze dag was nodig omdat de middag gevuld was met intensere oefeningen. Met intens bedoel ik emotioneel. Zowel voor de Nepalese jeugd als voor de Nederlanders waren er uitdagende momenten met inzichten en tranen. De uitkomst was echter de gelukkig en in blijdschap. Het was niet eng om emotioneel en ‘echt’ te zijn; de omgeving van de bergen en de interculturele verbinding zorgden voor een veilige en vooral andere atmosfeer. We doken in nieuw vertrouwen en nieuwe contexten voor ons leven. Het was weer een mogelijkheid om oude verhalen achter te laten en verder te gaan in het proces van onszelf openstellen voor eindeloze mogelijkheden. Voor mij is het belangrijkste inzicht dat ik ook soft mag zijn! Buiten gezamelijke oefeningen was er ook een zeer krachtige visualisatie-oefening één op één met mijn coach. Een voldaan gevoel na de oefening werd gevolgd door een honger naar het avondeten … wat natuurlijk Dal Baht was, geserveerd in de vrieskou. Om ons echt Nepalees te voelen (en onze handen te verwarmen) besloten we ons bij de jeugd aan te sluiten en de lepel schoon te laten; tijd om te leren hoe we dal baht met onze handen kunnen eten.

Dag 3 Voorbij de barrière van Angst. Onze wil openen.

Stilte in de ochtend. Na ons gebruikelijke begin van de dag werkte we de eerste heerlijke creatieve opdracht van de dag. Eenmaal klaar, vertrokken we individueel om te gaan lopen, de pijlen volgend die door de gidsen op de paden waren getekend. De wandeling was lang, mooi en volledig in stilte. En er waren natuurlijk meer vragen om over na te denken. Het proces van het combineren van een trek met een interne reis werkte perfect voor mij, hoewel ik soms denk dat het prachtige landschap me soms een beetje afleidde van het innerlijke proces, droeg het ook enorm bij aan de sfeeer en mogelijkheden. Ik heb erg genoten van de wandeling. Soms voelde ik me de enige persoon op wereld. Als ik beweging zag of een geluid hoorde, kon ik heerlijk het donkere bos in staren op zoek naar wilde dieren. De geluiden van vogels of water waren als muziek in de absolute stilte. Zo nu en dan stoptte ik met wandelen zodat ik mijn adem kon inhouden en naar de stilte kon luisteren. Op een gegeven moment, na een stijlere klim, zag ik de witte pieken voor het eerst helder voor mijn ogen uitstrekken. Ik kan niet precies uitleggen waarom, maar het was zo mooi, dat ik tranen in mijn ogen kreeg. Onwetend als ik was op dat moment want onze wandeling eindigde op een nog veeeel mooiere plek haha. We konden weer met elkaar praten, hoewel mijn stem me bijna had verlaten omdat ik zo verkouden was door de frisse berglucht en het heigend naar boven klimmen hihi…

Die dag had ik voor het eerst het gevoel op een nieuw niveau verbonden te zijn met de jongens. De jongens waren mijn vrienden en broers geworden. We hadden plezier en waren ook bezig met de QuestTrek. ‘S Avonds dansten we buiten rondom een boxje met muziek, gewoon voor de lol met Nepalese en Mainstream-muziek in de mix. Het thema van de dag ging over angst; “welke angst laat ik achter in de bergen?” Een vervolg oefening op deze vraag was een weergave van de stemmen die een rol spelen in mijn hoofd wanneer het gaat over mijn angst. We deden dit in onze eigen coachgroepen, iedereen werd geconfronteerd met zijn innerlijke stemmen, twijfels en vooral angsten. Ik heb geleerd dat ik bang ben dat niet alles mogelijk is, wat een waarheid is die ik eerst niet kon accepteren. Ik zag hoe ik mezelf probeerde te pushen om altijd het voorbeeld te zijn, in alles wat ik doe en ik moest blijven bewegen, blijven doen, blijven groeien. Ik dacht ergens ‘als ik het niet kan, hoe moeten andere het dan kunnen, ik moet laten zien dat er eindeloos mogelijkheden zijn’. Dit idee is niet persé goed of fout, en ik besefte wel dat mijn leven uit balans was. Ik besefte dat dit invloed had op mijn connecties en relaties met mensen om me heen, mensen die heel belangrijk voor me zijn. De Nepali-jongens, mijn broers hebben me de belangrijkste les geleerd die dag, ik ben niet alleen, ik hoef het niet allemaal te weten, het allemaal alleen uit te zoeken of te kunnen, ik heb overal broers en zussen. Nu ik me bewust ben van mijn angsten en patronen kan ik het anders gaan doen, creëeren .

Ik heb gemerkt dat zelfs wanneer de jongens over hun eigen inzichten praten, ze altijd praten over ‘wij’ en niet ‘ik’. Ik denk dat dat iets heel waardevols is in deze cultuur, de verbinding, het WIJ samen.