Vanaf Namrung 2630m vervolgden we onze trekking naar Shyala 3500m. Ondanks het advies om maar 500m per dag te stijgen, zouden we vandaag dus 900m hoger eindigen. Sandip was echter overtuigd dat het wel zou lukken, de wegen warem makkelijker en niet super stijl. We liepen door prachtige dorpen en waren nu echt volledig omringd door bergen en witte pieken. Bijna aangekomen bij onze lunch stop zagen we nu ook voor het eerst de top waar het om draait: Manaslu 8156m, de 8^ste hoogste berg ter wereld! We kwamen aan in Lho 3180m. De gezellige houte serre met een heerlijk woonkamer gevoel diende als eetzaal. En in de warme zonnestralen door het raam, genoot ik van het prachtige uitzicht op Manaslu die met zijn witte pieken strak afstak tegen de helder blauwe lucht. De Dal Bhat, geserveerd op een gouden bord vulde weer goed en na de lucnh vertrokken we naar Shyala. Shyala was ideaal om te verblijven omdat we dan de volgende dag naar de Punge Gumpa konden gaan als een dagwandeling. Bovendien kreeg mijn lichaam zo extra acclimatisatietijd. We waren nu boven de 3000 meter dus het risico op hoogteziekte was groter.

Het hotel van buiten leek echt een bouwval vergeleken met omliggende hotels maar beoordeel een boek niet aan de kaft. Het waseen prima hotel, vooral omdat we volledig omringd waren door prachtige bergen! ‘S Nachts leken de witte pieken licht te geven door de manenschijn en het hoeveelheid sterren ging mijn dromen te boven. Ik leerde hier dat het leven met vieze handen aantrekkelijker was dan ze wassen… mijn handen waren praktisch bevroren nadat ik ze had gewassen onder de half bevroren kraan. Gelukkig had het hotel de open haard aangemaakt en konden we allen lekker opwarmen. De geur in de kamer was minder aangenaam omdat we probeerde onze zweterige wandelschoenen te drogen. Ik had enorm veel zin in de volgende dag, lekker op avontuur gaan naar Punge Gumpa samen met Sandip. Dain ging een extra dagje rust nemen. Ik had geen extra rust nodig, hiken gaf me energie en spierpijn had ik allang niet meer. Optijd naar bed want we zouden vroeg op pad gaan.

Het was de 7e dag van de twee weken durende trekking. Vandaag zou een nieuw record worden gezet; Amy die haar hele leven 50 meter boven zeeniveau heeft gewoond, zou helemaal tot 4080m klimmen woop woop! We lieten onze grote backpacks achter in het hotel en namen enkel water, ‘n camera, snacks, onze winterjassen, handschoenen en een muts mee. Laten we gaan, Zam Zam!

Het was ongeveer 2 uur klimmen en nog een uur over de hooglanden hiken van de Himalaya. De weg begon in een bos, daarna moesten we een soort groot riviergebied oversteken, zoekend naar de torentjes die het pad aanduidde en oppassend om niet over gladde stenen of ijs uit te glijden. Toen kwamen we aan bij de hooglanden. Vanaf 4000m waren er geen bomen meer. De koude lucht was gevuld met een soort heerlijke heide/dennengeur van de struiken om ons heen. We wandelden naar de voet van Manalsu. Als ik me omdraaide zag ik enkel nog bergen en blauwe lucht. De zon scheen fel en ik voelde me heerlijk vrij en klein haha. De rivieren en watervallen waren gedeeltelijk bevrorenondanks die heerlijke warme zon op onze rug. We kwamen aan bij de Punge Gumpa en namen een pauze voor foto’s en snacks voordat we terug wandelden. In de zomer woonden monniken in de kleine stenen huisjes gebouwd tegen de rotsen. De plek was verlaten nu maar de uitgestrekte vlakte gaf zoveel ruimte en een vredig gevoel tegen de koude gevaarlijke witte bergen achter ons. Ik snapte helemaal dat de monniken hier hun toevluchtsoord hadden gevestigd. Ver weg van het beetje samenleving in Manaslu. Te terug weg ging snel, heeel snel! Rond 13 uur waren we weer terug in Shyala. Het was de eerste keer dat deze trektocht dat we sneller waren dan de ezels haha. Dain had al geluncht dus hij ging zelf naar Samo Gau 3550m, een korte gemakkelijke wandeling. Ik trakteerde mezelf op een bord gebakken aardappelen met kaas als lunch en dankzij Sandip kreeg ik stiekem de wifi-code: hihi. Dit was uiteindelijk enige plek waar ik wifi had tijdens de hele trektocht.

Na de lunch vertrokken we ook naar Samo Gau (Gau betekent dorp) en kwamen ongeveer 1,5 uur later aan. Samo Gau was zo’n mooi dorpje dat het me deed denken aan een openluchtmuseum! Het had de mooiste stenen huizen met perfect opgestapelde houtstapels en een kleine rivier die door het dorpje heen kabbelde met stenen bruggetjes. Het had echt een idillische sfeer en daarom vind ik het zo jammer dat ik per ongeluk de film heb verwijdert die ik in dit mooie plekje had gemaakt. De rest van de dag bracht ik naast de open haard door met de gebruikelijke kaartspellen en oppervlakkige maar leuke gesprekken.