De laatste twee dagen waren intens. In Samdo hebben we besloten om de Larke-pas niet over te steken vanwege de sneeuwval, wat betekende dat we naar beneden zouden gaan. Deze beslissing gebeurde vroeg in de ochtend op dag 10. Sandip maakte me om 5 uur wakker omdat het begon te sneeuwen. Het was geen sneeuwstorm, alleen langzaam dwarrelende sneeuw en alles kreeg een wit laagje. Sandip zei dat het nu de tijd zou zijn om de pas over te steken, als de sneeuw zo zou blijven, zou er geen wind zijn en ook als we te lang zouden wachten zou er misschien de volgende dag te veel sneeuw zijn. DUS besloten we Dain wakker te maken en na 10 minuten beneden te vergaderen. Ik was helemaal klaar om te gaan! Let’s do this! Avontuur woohooo. Helaas pindkaas voor mij, Dain kon en wilde niet, top partner… Dus terug naar bed, en om 7 uur gewoon normaal ontbijt. De JA en dan NEE om op avontuur over de pas te gaan kostte me enorm veel energie en met de sneeuwval en mijn langzame compagnon Dain zag ik de bui al hangen. Ik was ook wel bang voor mijn eigen capaciteiten om 10 uur te hiken en de pas over te gaan. Ik bedoel ik wist hoe zwaar het was om naar basecamp te klimmen … Dus die ochtend tijdens het ontbijt gaf ik Dain het ultimatum: ofwel commiteren om morgenochtend de pas over te steken en dan dus vandaag  naar Dharmasalla hiken, of we gaan draaien om en beginnen aan de afdaling, dezelfde weg terug als die we gekomen waren.

We hebben terug kijkend, duidelijk de juiste beslissing genomen om naar beneden te gaan; het bleef sneeuwen en later hoorde ik van de Fransen dat het zelfs voor hun hartstikke spannend was om over te steken en het kostte hen 9 uur. Ook de Koreanen die de dag erna wilde oversteken kwamen vast te zitten in een sneeuwstorm en moesten met een helikopter worden gered. Dit nam echter het doel een beetje weg van trekking en dus was het nu vooral zorgen dat we naar huis konden gaan. Ik was ook wel klaar met dagen hiken, niet douchen en de kou. Dain had helaas weer een ander idee dan ik en nam uitgebreid zijn tijd met de hike naar onder. We wandelden die dag de hele dag door de sneeuw maar kwamen enkel tot het plaatsje Lho 3180m. Sandip en ik hebben ons best gedaan om plezier te maken, kerstliedjes in de sneeuw te zingen en net te doen alsof we door nieuwe plekken wandelden omdat alles er anders uitzag met een laag sneeuw. We verbleven in Lho die nacht, blij om een ​​vader en zoon uit Duitsland te ontmoeten na dagen met dezelfde mensen te verblijven. Het gezelschap was fijn en we speelden kaartspellen en vertelden nieuwe verhalen. Toen ik ging slapen was alles groen en ik werd wakker in 5 cm sneeuw… yeah feest.

De volgende dag, dag 11, kostte het ons bijna 5 uur door de sneeuw om naar Namrung 2630m te gaan, wat normaal minder dan 3 zou kosten. In Namrung aten we lunch en Dain wilde blijven … NOOOOO. Met Dain die niet vooruit leek te komen, voelde ik enorm veel spanning, het voelde alsof ik vast zat in de bergen, alsof we niet bewogen. Sandip, mijn enige vriend en lichtpuntje in deze dagen, besloot dat we op zijn minst naar Jungle hotel moesten gaan. Want met de huidige sneeuwval zouden we het pad de volgende ochtend niet meer kunnen vinden. En dus begonnen in de namiddag aan nog een stuk hiken naar beneden. De sneeuw was nu zo’n 25 cm hoog  als het al niet meer was. Ik volgde de ander letterlijk in hun voetstappen om de weg te vinden en niet van de berg af te vallen. Gelukkig, hoe meer we afdaalden, hoe meer de sneeuw veranderde in mottige regen. Het laatste beetje wandelde ik alleen, want zelfs nu Sandip Dain’s tas droeg, was hij erg sloom. Ik had het te koud om nog te wachten om de 10 seconde en omdat het al begon te schemeren zei Sandip dat ik beter gewoon naar het hotel kon hiken. Tijdens het stuk alleen lopen praatte ik hardop, ik meost alles er even uitgooien en bidde voor Sandip en Dain. Ik voelde me schuldig en slecht en vast. Zowel frustraties als spijt namen me over en ik kon niet anders dan wensen dat iedereen een goede tijd kon hebben en we zo snel mogelijk klaar waren met de trek. Ik voelde me alleen en moe en dom. Sandip is de beste gids en vriend die ik me op deze trek had kunnen wensen! En nu moest hij omgaan met Dain, die niet vooruit kwam en met mij omgaan, die zo graag naar beneden wil … Ik bereikte het hotel en later kwamen Sandip en Dain aan. Sandip de vrolijke kerel, nog steeds glimlachend, dat maakte me een stuk blijer en ik kijk echt tegen hem op voor zijn positiviteit haha. Toen Dain naar bed ging, kon ik eindelijk ademen. Rond een openhaard keken we een heeeeeeeeeel slechte bollywood film. In bed begon ik alleen weer te piekeren, de trek was top maar ik wilde nu naar huis. De fantastische omgeving en het avontuur konden niet op tegen het feit dat ik het gevoel had niet meer vooruit te komen. Ik wist niet hoe ik de komende dagen nog even happy kon zijn en aan de andere kant was het ook niet het einde van de wereld dacht ik…. helaas wonnen de vermoeide pieker stories van mijn positieve mindset… slaap lekker.