Dag 8: Van Samo Gau naar Manaslu Basecamp! Om 6.30 uur ’s ochtends begonnen Sandip en ik aan de hike up up up. In onze dikke winterkleren verlieten we het hotel, de witte toppen gaven bijna goud licht in de opkomende zon en de rieviertjes waren nog bevroren. We hadden ons ontbijt mee genomen om te picknicken onderweg. Maar eerst een deel klimmen. Zam Zam! Rond 8.30 uur  had ik toch echt wel honger gekregen en was het tijd voor ontbijt. Sandip koos een mooie plek op de berg met een prachtig uitzicht op de gletsjer en het meer achter Samo Gau. Terwijl we genoten vanTibetaans brood en de zon, haalden de mega snelle gezellife Franse trailrunners ons in haha. Hun gids had het zwaar moeilijk om hen bij te houden haha.

Vlak na onze ontbijt stop hoorden we een soort donderslag en gerommel echode tussen de bergen. Links van ons konden we, gelukkig in de verte, een grote lawine zien bij de gletsjer! COOL! Terwijl we “Nepalese liedjes zongen”, met andere woorden mijn hijgen om te vormen tot herkenbare geluiden, kwamen we langzaam steeds hoger en hoger. Ik had het echt moeilijk, hoe hoger we kwamen hoe zwaarder de klim. Mijn lichaam voelde alsof ik gewichten in mijn schoenen had die me naar beneden trokken. Als we even stopten voelde ik me weer helemaal goed en vol energie, maar zodra we weer klommen was het echt zwaar. Dit was mijn eerste ervaring met de hoogte en het effect op mijn lichaam. In het moment beseftte ik dit niet eens echt denk ik. We stopten om een ​​snicker te eten voor extra power, maar ik was moe, vooral van de gedachte aan de inspanning die ik nog zou moeten leveren. De weg omhoog was ook hetzelfde en ik wist niet zeker of basecamp het waard was. Ook omdat het mooie uitzicht verloren ging want ik keek alleen maar naar waar ik mijn voeten moest zetten.  Sandip bleef me aanmoedigen en gaf me steeds weer een nieuw punt om naartoe te hiken “laten we tot die top gaan en dan kun je beslissen of je wilt doorgaan of echt wil omkeren”. Op een gegeven moment pushte ik mezelf met een Hardstyle-nummer in mijn hoofd op repeat te zingen “COMON, YOU CAN DO THIS”. Dat gaf me weer kracht om door te gaan en toen ik de 4400m bereikte, nam ik een besluit. Ik besloot te stoppen en van het uitzicht te genieten. Basecamp is cool enzo voor social media maar dit uitzichtpunt was me meer waard. Sandip ging wel naar het basecamp, wat uiteindelijk nog dik een uur hiken zou zijn na nog 100meter klimmen. Ik was dus hartstikke blij met mijn keuze haha. Het uitzicht vanaf mijn stop plekkie was dan ook het meest indrukwekkende uitzicht van de hele trek! Ik ontspande en genoot van de zon en de heerlijke serene eenzaamheid op de berg. Bovendien snoepte ik nog een snicker wat het hemelse plaatje afmaakte. Melanie en Johan, de Fransen, passeerden me op weg naar beneden en hun gids zei dat Sandip hem had gevraagd om me ook mee naar onder te helpen, bestadi bestadi (langzaam langzaam). Dus volgde ik ze naar onder, veel langzamer natuurlijk want Melanie en Johan gingen half rennen hahaha.

We klommen die dag 900 meter omhoog en gingen dezelfde weg weer naar beneden. Halverwege de afdaling haalde Sandip me in en rond 13.15 uur waren we weer terug; tijd voor een goede Dal bhat lunch. De volgende dag zouden we naar Samdo 3850m gaan en dit zou ook de dag zijn waarop we eindelijk zouden horen of het ijskoude dure Dharmasalla 4400m open zou zijn of niet. Dit zou het volgende deel van onze trek bepalen; gaan we naar Dharmasalla? Steken we de pas over vanaf Samdo? Of keren we om en gaan we terug zoals we gekomen waren? Het was een beetje (erg) stressvol om niet te weten wat er zou komen maar gelukkig vertrouwde ik Sandip als gids volledig. We leven van dag tot dag in de bergen, en tot nu toe heb ik dan ook niks te klagen gehad. Dus we zullen zien…