Zomaar lekker abseilen van 16m

Ik denk dat ik met alle eerlijkheid kan zeggen dat ik nog nooit echt bang ben geweest in mijn leven tot 14 november 2019…

Eline en ik hadden een afspraak bij Astrek Climbing Wall in Thamel omdat we Orange Pieten gaan spelen met Sinterklaas hier in Nepal voor de Nederlandse kiddos. Zoals alle goede pieten moesten we eest onze pieten training volgen om ons diploma van Sinterklaas te halen. Funny… nou ja, we gingen dus ons geweldige entree als Pieten oefenen; abseilen vanaf 16m. Ik heb geen hoogte vrees wel gezonde spanning maar echt bang, nee nee niet hiervoor. Sterker nog, heb abseilen werkte dit keer haast kalmerend.

Eline en ik hadden besloten om via de Pathao-app een scootertaxi te nemen, zoals we tot nu toe altijd hebben gedaan, om naar Thamel te gaan. We werden allebei opgehaal tegelijkertijd en off we go. De man van Eline was sneller dan de mijne, maar het is geen race, godzijdank. Al hoewel … het leek erop dat mijn chauffeur vastbesloten was om hen bij te houden. “Nee, het is goed, ga gewoon naar de bestemming, ik heb geen haast”. Ik denk niet dat hij me begreep … laat staan ​​dat hij zijn moter begreep. Het leek wel alsof de man nog nooit eerder op een schakelscooter had gereden. De gedachten schoot door me heen om hem te laten stoppen en af te stappen want hij bakte er echt niks van, wat ik wou dat ik naar die gedachte had geluisterd !!!  Kuilen in de weg leek hij als bonus punten te zien en al klungelig schoten we steeds vooruit na een stop in het verkeer. We reden de mega drukke weg op die door het centrum van Kathmandu voerde en daar verloren we Eline en haar chauffeur uit het oog. Mijn chauffeur bleef door de kleinste openingen rijden, maar verre van bekwaam zoals ik andere chauffeurs zag doen. Het verkeer was gek en mijn chauffeur krankzinnig! Ik beefde en dacht letterlijk oke dit is het, alsjeblieft universum laat me leven!!!! We reden langs New Road met alle bussen geparkeerd aan de zijkant, duizenden scooters, auto’s en taxi’s reden langzaam om en langs elkaar. En toen maakte mijn chauffeur plotseling een bocht zonder een tweede blik naar rechts, denkend dat hij sneller zou zijn dan de enorme bus die langsons kwam rijden. Hij leek niet te beseffen hoe belachelijk zijn inschatting was maar ik zag wat er ging gebeuren! In zijn maneuvre naar rechts kwamen we in botsing met de bus van rechts. Die mega bus reed tegen deze onhandige scooter aan en ik zat achterop… In die miniscule seconde zag ik twee scenarios: of de bus zou ons niet op tijd zien, we zouden vallen en de auto’s en motoren aan onze linkerkant zouden zo over ons heen rijden, of de bus zou optijs wegsturen, mijn chauffeur zou erin slagen om ons recht te houden en we zouden leven. Bedankt universum voor het tweede scenario. Nog nooit in mijn leven ben ik zo bang geweest. Mijn hele lichaam trilde en ik sloeg mijn chauffeur half terwijl ik uitriep “WAT DOE JE, RIJD VEILIG” om vervolgens met mijn excuses aan te bieden omdat ik de man sloeg in paniek … Hij zei sorry, vroeg of het goed met me ging. Ik zei ja. Hij reed me naar de klimhal. Toen ik Eline zag, moest ik huilen vanwege de schok. Dus toen ik veilig de 16m ladder kon beklimmen, was ik blij om van het leven te genieten haha, ontspannen abseilde in naar beneden.

In films krijgen mensen altijd een gloednieuwe kijk of draai in ‘hun leven’ na een bijna-doodervaring. Nou, ik zou niet weten of ik die dag in het verkeer echt had kunnen sterven, maar het voelde een beetje alsof dat had kunnen gebeuren. Grappig genoeg kon ik me niet echt iets bedenken wat ik zou veranderen of spijt van zou hebben behalve dan het niet luisteren naar die stem die me waarschuwde om van de scooter af te stappen.

Na de Pieten-training liepen we wat rond in Thamel, ik genoot van een hapje en een drankje en wat livemuziek. En uiteindelijk nam ik een scooter taxi terug. Het blijft namelijk wel de manier om in Nepal te reizen … maar ik zou nooit een chauffeur met een rating van minder dan 90% meer kiezen en altijd naar mijn gevoel luisteren.

Op vrijdag 15 november ging ik uit eten met een leuke nieuwe groep vrienden. Het restaurant was in de open lucht met een kampvuur en een live band. Er was ook een soort kunstgalerij en later kregen we een spontane vuurshow. Jonas en Eline, die beiden vantevoren mee waren naar Bollywood kwamen mee eten en Gemma, een Nederlander die net in Kathmandu was aangekomen en ook op QuestTrek z oukomen, ging ook mee eten. Dan was er een skaterjongen uit Finland wiens naam ik (sorry) ben vergeten en Piper uit Canada. Ik ontmoette Piper via FB (nog nooit zoveel effectief gebruik gemaakt van FB) en we zouden de volgende dag met Eline naar Namo Buddha Monastry hiken. Maar dat avontuur is voor een andere blog.

Namaste