Zomaar door de vallende bladeren fietsen langs velden met paddestoelen.

Het is een raar gevoel: iets voor de laatste keer doen. In minder dan 11 dagen vlieg ik naar Nepal en dus ben ik al begonnen met afscheid te nemen van dingen, hobby’s, mensen & plaatsen … Sommige zal ik natuurlijk weer zien, maar sommige dingen zullen eindigen. Nu ik vertrek, kan ik duizend redenen noemen om te blijven. Ik realiseer me hoe belangrijk dingen zijn en hoeveel blijheid ik vind in mijn omgeving. Het is niet alsof ik me dit nog nooit eerder heb gerealiseerd, het is gewoon dat ik me nu realiseer dat ik deze dingen vaarwel zal zeggen. Het voelt gewoon bijna onnatuurlijk. Ik kies ervoor om een ​​(bijna) perfect leven te verlaten en onbekende plaatsen te ontdekken.

Het leven bestaat gelukkig uit groei en beweging. Kijk maar om je heen, niets in de natuur staat stil, de natuur is altijd in beweging en aan het veranderen. Verandering is moeilijk, of in ieder geval raar totdat er nieuwe comfortzones zijn ontstaan om aan vast te houden en rust te vinden. Wanneer de omgeving niet gelukkig maakt is een verandering vaak een stap naar een betere plek en dus makkelijker gemaakt. Er zijn mensen die reizen om van hun huidige omgeving “weg te rennen of te ontsnappen”. Ik geloof echter dat iemand overal gelukkig kan zijn of een bepaalde vorm van geluk kan vinden, vluchten zou niet nodig hoeven zijn. Mijn wereldje maakt me erg gelukkig en toch kies ik er ook voor om weg te gaan en mijn droom om te reizen na te streven. En dat in combinatie met mijn passie om te trainen, coachen en inspireren. “Het gras is altijd groener aan de andere kant” krijgt een nieuwe betekenis voor mij; Doordat ik in beweging kom worden de kleuren van het rgas alleen maar feller en realiseer ik wat ik heb, dat ik groei en dat ik altijd naar terug kan naar deze huidige groene leuke wereld.

Mijn moeder moest laatst even huilen. Ik was even vergeten dat mijn ouders me ook moeten missen, vanwege mijn (egoïstische?) beslissing om te reizen. Mijn moeder vertelde me dat ze me natuurlijk steunt, maar het idee dat ik zo ver weg ben maakt haar bang. Ze bleef maar denken aan alle slechte dingen en mensen in de wereld. Om eerlijk te zijn, heb ik daar nog geen seconde aan gedacht. Ik ontwikkelde mijn anti-slechte dingen-in-de-wereld bescherming als kind. Vanaf het moment dat ik me bewust werd van de slechte dingen in de wereld en ik nachtmerries begon te hebben over inbrekers op mijn balkon, creëerde ik mijn eigen “tegelwijsheid” om met die dingen om te gaan. Ik zei gewoon tegen mezelf: wat is dat is, als er iets gebeurt dan gebeurt het toch en dan zie ik wel verder en tot dat moment heeft het geen zin om me zorgen te maken. Hoe dan ook, ik praatte nog even met mijn moeder, ik gaf haar de schuld omdat ze ons te goed had opgevoed waardoor ik de wereld alleen durf te veroveren. Ik ben blij waar ik ook ben en daarom kan ik de wereld rondreizen, ik wil alles zien, alles ervaren!

En natuurlijk vind ik het ook hartstikke spannend om weer te gaan. Toen ik naar Zuidoost-Azië ging was ik de slechtste backpacker ooit (in het begin tenminste). Ik heb dagenlang gehuild en toen dat ophield, huilde ik nog steeds ’s nachts als ik alleen was. Ik had me nog nooit zo alleen gevoeld. En terwijl ik bang was, had ik mijn ouders nog banger gemaakt! Stel je voor dat je dochter je in tranen belt vanuit een crappy hostel in Bangkok … ze dachten dat ze me misschien nooit hadden moeten laten gaan hahaha. Gelukkig zoals ik al zei, hebben ze ons goed opgevoed en het is me dan ook gelukt om de backpackvibe te vinden. Ik geloof dat er altijd uitdagingen zullen zijn waar ik ook ben en dat ik kan kiezen om weg te rennen of ermee te dealen. Wat doe ik bij een volgende uitdaging stel ik ren van de eerste op mijn pad, dus ik besloot om zelfs gelukkig te zijn in de stad, Bangkok, waar ik me zoooo slecht voelde. De tweede keer in Bangkok, was ik enorm gegroeid, en Bangkok was opeens een prachtige stad. En nu ga ik naar Nepal, een totaal andere reis, andere mensen en plaatsen en ik kom waarschijnlijk ook weer nieuwe uitdagingen tegen. Ik heb mama beloofd dat het goed met me zal gaan en ze zei dat ze dat natuurlijk ook wel weet.

Hoewel ik helemaal in Nepal zal zijn, vind ik altijd zoveel steun bij mensen om me heen en vrienden ver weg. Over support gesproken, ik wil al mijn sponsors tot nu toe echt heel erg bedanken! B&B de Hofnar in Maastricht heeft mij ook enorm geholpen met sponsering! Mijn moeder heeft daar nog gewerkt en de eigenaar kent de schoonheid van reizen en mensen. Ik ben ook zo dankbaar voor al mijn vrienden die me hebben gesponsord of mij op andere manieren hebben geholpen. Ik hoop jullie via deze blogs ook een beetje mee te nemen op mijn reizen!