Op dit moment is het 15.35 uur hier in Dobhan, 1070m. Ik zit in een kleine roze geverfde kamer met een oude diagonaal hangende mini tv die de Nepalese MTV laat zien, drie houten tafels met een zwart-wit bloemenpatroon, houten banken, een nep ronde houten tafel in de hoek en een koelkast. Dit is de eetkamer van Hotel Royal Mountain. Mijn gids en saathi (vriend), Sandip, zit tegenover me, Dain, mijn andere metgezel op dit avontuur is in zijn kamer en naast de mensen die hier wonen is er enkel nog een Frans stel en hun gids hier in het hotel/dorp. Een groep van 4 Britten en hun gids zijn waarschijnlijk nog onderweg, en dat is het ongeveer. Dit zullen waarschijnlijk alle mensen zijn die ik de komende twee weken zie op de lokale mensen na, welkom in de bergen tijdens het laagseizoen. Het hotel ligt naast een rivier en wordt omgeven door bergen. Opnieuw realiseer ik me hoe klein ik ben en hoe mooi, groot en indrukwekkend deze wereld is. We hebben vandaag ongeveer 22 km gewandeld en ik moet toegeven dat mijn benen en heupen pijn doen.

Terwijl ik aan mijn zwarte thee slurp met chini (suiker), besloot ik de tijd door te brengen met het schrijven van deze blog te schrijven die ik waarschijnlijk veel later ga posten haha. 1 ​​omdat ik achterloop op blogs en 2 vooral omdat er geen service is in de bergen hahaha. Terug naar de natuur (schrijft ze digitaal in haar telefoon…).

Nadat de QuestTrek op de 27e was geëindigd, besloot mijn maag dat ik wat extra tijd op het toilet mocht doorbrengen. Gelukkig kon ik na een pijnlijke lange ochtend de rest van de dag in bed woelen en slapen. Helaas werd ik de volgende ochtend wakker met hetzelfde toilet verhaal. Ik voelde me ’s middags gelukkig weer goed genoeg om met Anne naar een kerstmarkt in Thamel te gaan. Bovendien zou ik vandaag Dain ontmoeten en het besluit nemen om wel of niet met hem de Manaslu trek te doen. Omdat ik niet alleen een gids kon betalen moest ik een reisgenoot vinden en Dain was de enigen die ik kon vinden. Zijn vlucht was vertraagd waadoor mijn dag in Thamel langer werd dan gepland. Mijn lichaam was het daar dan ook niet mee eens en de volgende dag eiste het z’n tol en kon ik niet naar de Sinterklaas viering waar ik oranje piet zou zijn. Ik bleef de hele ochtend in bed liggen na een vreselijke nacht. In de late namiddag moest ik er toch weer op uit. Ik had een afspraak met Dain, Bikram die onze gids zou worden en zijn vriend Sandip, die er toevallig bij was. We maakten afspraken over prijzen en de itinirary en regelden een slaapzak voor mij. Omdat ik de dag erna niet weer naar Thamel wilde komen liet ik mijn paspoort en geld achter bij Bikram die de vergunningen zou regelen. Thuis ging ik direct naar bed en wenste ik om volledig te herstellen voor de trek … hoe ik me op dat moment voelde maakte me zenuwachtiger dan de trek zelf.

Op 2 december, de dag voordat we aan de Manaslu-trekking zouden beginnen, werd ik veel en veel beter wakker na 11 uur slapen. Ik voelde een enorme spanning. Een trek de bergen in was niet niks en ook al voelde ik me beter, mijn lichaam was verzwakt en ik was nog steeds verkouden. Daarbij kwam ook nog dat ik dit alleen ging doen. Mijn vrienden bleven thuis en ik ging met twee vreemden de bergen in. Een trekking is ook geen strandvakantie, het zou een uitdaging en misschien gevaarlijk zijn, in de sneeuw en heel hoog in de bergen. Ik wilde op dit moment eigenlijk gewoon knuffels van mama haha. En toch hield dit me niet tegen. Ik wist dat ik dit wilde doen en ik kreeg ook genoeg steun van mijn vrienden en familie om me heen en online. Ik pakte mijn tas ’s ochtends in en maakte mijn kamer leeg. Ik ging naar kantoor, had mijn laatste vergaderingen voor vertrek en kocht de laatste snacks en goodies voor mijn trek op weg naar huis in de middag. Mijn vrienden hebben medicijnen voor me opgehaald bij de dokter en ik voelde me bijna helemaal klaar om te gaan.

Om 5.30 uur op 3 december gaat mijn alarm af maar ik ben al wakker haha. Ik had goed geslapen, ik voelde me weer de blije Amy klaar voor avontuur! Ik zei dat ik Manaslu wilde doen en het is me gelukt om deze unieke trekking te regelen! Ik kleedde me aan, pakte de laatste spullen in en ging naar buiten waar de taxi op me wachtte. Natuurlijk kwam ik veel te vroeg aan bij de bushalte waar ik Dain en Sandip zou ontmoeten. Bikram kon toch niet mee op trekking dus Sandip nam zijn plaats in als onze gids, lekker last minute gefixt. Terwijl ik wachtte in het chaotische kleurrijke vieze buspark, poetste ik mijn tanden, en observeerde de mensen. Toen de klok op 6.40 uur  stond zonder een teken van Sandip of Dain besloot ik om maar eens te bellen (en ik voelde m al aan komen …). Na vele gebrekkige Engelse telefoontjes, bleek dus dat ik op het verkeerde buspark was !!! Nee! Gelukkig was het maar 5 minuten lopen, dus Bikram (die ons kwam uitzwaaien) kwam me ophalen en we snelden naar de bus. Nepalezen zijn niet zo strikt wanneer het komt op tijd-schema’s, wat betekende dat het geen probleem was dat ik wat later was. Ik kreeg een stoel bij het raam en Dain ging naast me zitten. Het was normaal ongeveer 8 uur rijden… We kwamen 12.5 uur later aan in Soti Khola. Waarom? Verrassend genoeg niet vanwege de hobbelige vreselijke gevaarlijke (stiekem heel leuke) wegen, maar vanwege een staking in een klein dorpje in de Gurkha-regio, een uur rijden van onze bestemming vandaan. Op het wachten na was de busrit prima, ik heb veel met Dain gepraat. Hij is een geweldige prater met eindeloze verhalen over trekkings, muziek en de 70s in Nepal en India. Vaak kreeg ik wel maar de helft mee, hij gebruikt allerlei namen en synoniemen die ik niet ken in plaats van eenvoudige taal … woops haha. Tijdens de hele rit klonken er Nepalees liedjes, kei hard, door de bus. Op een gegeven moment stopte de bus dus en moesten we 1,5 uur wachten, tot 16.30 uur, want dan zou de staking afgelopen zijn die verderop plaats vond. Plot-twist … Dit was niet het geval. Toen we naar het dorp reden, was er nog meer wachten, discussiëren en een definitieve beslissing dat we niet mochten doorrijden vanwege de staking. We hoopten, samen met het Franse echtpaar dat ook in de bus zat, misschien een jeep te vinden … we liepen over de dorpsweg, voorbij de staking die bestond uit twee verbrande banden in het midden van de weg .. … en hoorden een roddel over een auto die aan de andere kant van het dorp op ons wachtte. Na 15 minuten door het donkere dorp lopen, vonden we een geheime bus die op ons te wachten, woohooo! We kwamen hongerig en gelukkig aan in het schattige hotel naast de rivier in Soti Khola. Na het eten was het tijd om te slapen. We hadden onze energie hard nodig voor de eerste dag van trekking! …

Dat brengt ons terug naar het heden, de eigenlijke eerste trekkingdag:

Het is nu 18.30 uur, tussen het schrijven door hebben we gekaart en Dal Bhat gegeten. Het is bijna tijd om te slapen. Morgen hiken lijkt nu een echte uitdaging want mijn benen protesteren bij elke beweging hahaha.

We begonnen vandaag om 7 uur met ontbijt, wat betekende dat ik om 6.30 uur opstond om in te pakken en me aan te kleden. Vandaag klommen we van 700 meter tot 1070 meter, maar het zou ongeveer 6 tot 8 uur hiken zijn langs de rivier. De wandeling was prachtig, er waren geen echte steile heuvels en het grootste deel van de weg was nog steeds bereikbaar met een motor. De wegen waren dus erg gemakkelijk en de tijd vloog voorbij. We volgden de rivier naar boven, wat veel verbazingwekkende watervallen betekende, hoge bergen om ons heen, witte pieken aan de horizon, af en toe een rivier / waterval op het pad waar we overheen hopten op rotsen of een zelfgemaakte houten bruggetje en veel vogels en hagedissen. Delen van de wandeling waren in stilte terwijl we op andere momenten veel praatten. Tegen het einde waren Sandip en ik zelfs liedjes gaan zingen. We hadden een lekkere vroege lunch en gingen daarna verder met nieuwe energie. De zon scheen en ik genoot van het moment. Ik dacht dat ik eindeloos zou gaan nadenken tijdens het lopen maar ik was vooral in het nu, ik keek om me heen en mijn hoofd was leeg haha. Ik had geen idee van de tijd die voorbijging en voelde geen spierpijn… tot we aankwamen. Afgezien van zo nu en dan hoesten en een loop-neus, voelde ik me geweldig. Slechts voor een kort moment dacht ik: “oh god, waar ben ik aan begonnen”, maar de andere momenten waren gevuld met dankje universum voor deze geweldige trekking! Ik vraag me af of ik me ook zo voel over de trekking in de loop van de weken. De foto’s zeggen verder veel meer dan mijn woorden over waar we liepen. Tijd voor mij om te gaan slapen.  Ajuu paraplu