Het is nu 7:00uur: vandaag is het de 12e dag van de normaal 14 dagen durende trek maar het lijkt erop dat ik moet hopen op nog 3 dagen hiken. Ver van ideaal maar als het aan Dain ligt zijn we nog langer onderweg dus 3 dagen is al onzeker. Omdat we in een beschermd natuurgebied lopen mogen we niet zonder gids zijn wat betekend dat Dain en ik aan elkaa vastzitten omdat we bij Sandip moeten blijven. Met Sandip brainstorm ik over een plan om een andere gids of portier voor Dain te vinden maar het is laagseizoen en dus erg moeilijk. Terwijl ik dit schrijf, hoor ik Dain hoesten… Ik hoop dat hij uberhaubt nog kan bewegen. Sandip heeft een nieuw plan gemaakt voor de komende dagen met slechts 5 uur wandelen per dag. Laten we hopen dat Dain het kan en zal redden of dat we een andere gids kunnen vinden. Ik heb het “zo snel mogelijk” naar beneden willen allang opgegeven en ik focus al mijn energie op positief blijven en plezier maken met Sandip. Maar dit betekent niet dat ik niet struggle. De trekking duurt nu wel erg lang, en ik wil naar huis, naar vrienden, een douche ( een warme douche pleaseeee) en gewoon arriveren! Deze ochtenden vroeg wakker zijn en piekeren zijn verder niet zo goed, weet ik. Het komt ook gewoon allemaal goed alleen het is niet meer zo easy going als eerst helaas.

8 uur ‘s avonds: En dan POEF, opeens is alles anders. Eén beslissing bracht me meteen terug naar de lente. In het begin van de trek leek het zomer, in de bergen werd het winter en de afgelopen dagen waren mottige herfst, maar nu, terug naar de lente. We hadden afgesproken om om 8 uur te ontbijten (erg laat voor mij maar Dain stond erop) alleen Dain was nergens te bekennen. Toen Sandip bij zijn kamer ging checken, was hij te ziek om uit bed te komen. De arme man kon niet meer, zei hij, in ieder geval kon hij niet lopen. Ik voelde me schuldig om Dain, ik wilde echt dat hij zich beter voelde. Aan de andere kant werd was ik pissig omdat hij verder ook geen moeite nam om goed voor zichzelf te zorgen en zo goed mogelijk te herstellen. Hij wilde geen hulp of een heli en hij was zich niet bewust van zijn omgeving. Hij wilde het gewoon rustig aan doen op zijn manier.

En vanaf dat moment werd Sandip mijn held. Hij stelde Dain voor om ten minste 2 dagen rust te nemen in het Jungle-hotel waar we die nacht hadden geslapen. Terwijl Dain daar zou blijven zou Sandip met mij door hiken naar beneden zodat ik terug naar Kathmandu kon gaan. Sandip zou dan terugkomen voor Dain. Het plan was verre van perfect omdat de goede Sandip, die veel beter verdient dan vast te zitten aan mij en / of Dain, Manaslu twee keer in een week zou beklimmen. Maar op dit moment kon ik hem enkel bedanken want ik wilde zo graag door hiken! De beslissing was genomen. Ik en Sandip aten snel ons ontbijt en lieten Dain achter. En zo begonnen we onze weg naar beneden.

Nog nooit in mijn leven heb ik met zo’n hoge snelheid gehiked. Sterker nog ik had nooit gedacht dat ik het vol zou houden op zo’n tempo. Ik was zo vastbesloten om zo snel mogelijk naar beneden te gaan, nu niet meer voor mij, maar voor Sandip. Hoe sneller we naar beneden zouden hiken, hoe sneller hij terug kon gaan en de Dain naar beneden kon proberen te krijgen… We hadden ook al snel bedacht dat het beter was om helemaal naar Jagat te hiken vandaag, dan kon ik het laatste stukje alleen lopen want het beschermd natuurgebied eindigde daar, officieel.  Ik slaagde erin om op Nepalees tempo of zelfs te wandelen en zelfs sneller. Voor de eerste keer tijdens de trek waren we sneller dan de muilezels, sneller dan Nepali en hoefden we niet om de 5 seconden om te draaien om te wachten op een derde hahaha. Ik was zo blij en vol energie. Het weer was bewolkt maar droog en we wandelden helemaal naar Pewa 1850m voordat we een lunchbreak namen. Na de lunch hadden we nog 4,5 uur wandelen om naar Jagat 1340m te gaan. Twee hikers en hun gids die toevallig ook in Pewa lunchten verklaarde ons voor gek en zeiden dat we beter in Philim konden stoppen. Sandip en ik grapte over onze legacy van snel hiken en waren vastberaden tot Jagat te gaan.

We kwamen in het donker aan. Op dit moment doet alles pijn; mijn voeten, mijn benen, mijn rug… maar mijn ik ben blij en een beetje zenuwachtig. We hebben, wat normaal 2 dagen omhoog wandelen was, in één dag naar beneden gewandeld. Een mooie 35 km omhoog omlaag, in één dag. Morgen ga ik de laatste 5,5 uur alleen hiken en gaat Sandip terug naar Dain. Ik ben hem zo dankbaar en kan niet wachten om morgenochtend aan de laatste wandeling te beginnen om naar huis te gaan. Welterusten