Ironisch is het niet? Mijn vorige blog ging over de ‘angst om weg te rennen’… en nu zit iedereen ‘vast’ thuis. Ook al is corona al sinds januari in de wereld, toch voelt het alsof mijn leven van de een op de andere dag drastisch is veranderd. Wanneer die dag precies is kan ik niet zeggen, op dit moment heb ik sowieso moeite met de dagen uit elkaar te houden. Is dit dan toch het einde van de wereld zoals wij haar kennen? De ‘wat als’ vragen die ik zo graag gebruik als een coach, lijken rondom corona een negatieve lading te hebben.

Maandag 16 maart was het voor mij een echte blue Monday. Ik had geen puf om mijn bed uit te komen, laat staan om me fatsoenlijk aan te kleden want het was niet alsof ik de deur uit ging. Mijn Australië reis was die zaterdag al geannuleerd, uiteindelijk maar beter zo maarja… De eindeloze maandag doorgekomen maar helaas toch bij de laatste hap van mijn avondeten geknapt. Als een klein kind met nog volle mond stormde ik boos naar mijn kamer om niet op mijn bed maar op de grond ernaast te gaan janken.

Dat was mijn momentje van reflexie in ‘quarantaine’, en ik weet zeker dat ik niet de enige ben die op dit punt heeft gestaan (of gelegen op de grond in mijn geval). Ik besefte voor het eerst hoe bang ik eigenlijk ben door dat stomme virus. Hoe graag ik me wilde afsluiten van de constante informatie flow eromheen omdat de onzekerheid mij zoveel stress gaf. Ik moest huilen omdat ik het echt niet wist de hoe en wat of waarheid… Ik stopte met huilen omdat ik besloot dat dit me niet verder hielp. Ik bedacht me ook dat ik zo veel bewondering heb voor Nepalesen en hoe veerkrachtig zij zijn, ik wil ook zo zijn. Jij ook?

Globaal in gevaar, samen en alleen. Nog nooit heeft de mensheid zich moeten sterkhouden tegen een virus wereldwijd. Alles is nieuw en veel is onzeker. Weg rennen kan niet en dat is okay. Corona schudt ons allemaal wakker. Het laat zien hoe verbonden de wereld is. De acties van een persoon beïnvloeden het geheel. Verantwoordlijkheid nemen is nu belangrijker dan ooit, niet alleen voor jezelf maar vooral voor de kwetsbaardere onder ons.  Het laat ook zien hoe belangrijk gezondheid is in plaats van bv. economisch succes. De wereld wordt op pauze gezet.  

Wat als nu de tijd is voor quality time met je ‘quarantaine’ familie? Wat als je nu eindelijk tijd hebt voor dat ene klusje in huis? Wat als je nu alle tijd hebt om te bedenken wat je nou echt wil als de wereld weer op start? Wat als de wat als vragen enkel positief zouden blijven? Wat als je nu eens echt zou praten met elkaar?  Wat kun je vandaag nog doen?

De speech van onze koning had een krachtig einde, het land is op pauze maar de mensen, het hart, klopt sterker dan ooit. Mensen zijn fascinerend want wij hebben een enorm aanpassings vermogen. Mijn wens is om je niet volledig af te sluiten van corona en om wel vooral door te leven. Ik heb thuis gevraagd om niet de hele dag bezig te zijn met corona, en ik blijf me nuttig bezig houden. Veerkracht en positiviteit maken mij toch veel gelukkiger dan stress en onzekerheid. Niet vaak maar nu wel, ik laat de controle gaan, ik heb geen (sterke) invloed op deze pandemie, het is zoals het is. Waar ik controle over heb is hoe ik iedere dag opsta. Hoe ga jij jouw dag bijzonder maken?