16.30 uur Dag 3 van de 14 daagse trektocht, ongeveer een uur geleden kwamen we aan bij het pension in Philim 1570m. We hebben ook vandaag zo’n 20km gehiked en mijn benen hebben het zwaar haha, maar we blijven lachen. Wat hou ik van wandelen! De tijd vliegt voorbij en omhoog en omlaag wandelen is een kwestie van de ene voet voor de andere zetten en te  genieten van de omgeving. De paden zijn van motor wegen overgegaan in kleine paadjes langs een stijle afgrond en aardverschuivingen. Met andere woorden, de paden die we als kinderen zelf creëerde langs het normale pad om al klimmend en klauterend op avontuur te zijn. Ik voelde me de kleine Amy die op rotsen springt samen met mijn broer en zus.

Het verkeer hier in Manaslu is verder best wel goed te overzien. Af en toe  moesten we stoppen om een ​​rij sjokkende muilezels te laten passeren, aan de andere kant van de rivier waren ze aan de weg aan het werken die nog niet bestond en verder was er een groep geiten gevolgd door de oude herder. We volgden de rivier en klommen zo langzaam hogerop. Op een gegeven moment leek het land volledig vlak tussen de bergen en het water volgde kalmpjes zijn weg stroomafwaarts. Dit in tegenstelling tot de woeste kolkende rivier daarvoor. Onze lunch pauze was in Jagat waar we heerlijk in het zonnetje zaten en genoten van een vroege lunch. We hadden nog ongeveer een 3 uur durende hike die middag. Het pad was gevaarlijker in de zin dat je moest opletten waar je je voet neer zette, maar aan de horizon verschenen de witte toppen weer. Om niet te struikelen waren korte pauzes nodig om de prachtige omgeving in ons op te nemen. De frisse lucht opende mijn neus een beetje om te genieten van de geur … van ezel poep haha.

We kwamen aan bij de laatste hangbrug van de dag voordat we de heuvel op moesten klimmen naar het dorp. Philim is een van de grotere dorpen hier in de buurt en heeft bijvoorbeeld een school en een bank. De andere dorpen bestaan ​​uit misschien 200 mensen die in mooie kleine stenen huizen wonen, omringd door moesttuintjes, stenen paden, een paar gumpa’s, eenden en kippen, een waterpunt en enkele muilezels die zijn gestald voor het vervoer van goederen. Verrassend genoeg had dit ‘grote’ dorp de slechtste brug tot nu toe … De brug hing namelijk niet meer horizontaal, maar liep schuin af naar een kant, het gaas wat als zijkant diende was op verschillende plaatsen gebroken of geheel verdwenen en delen van de brug waren verstevigd met houten takken. De ‘reling’ was nogal scherp dus er was geen echte houvast. We moesten  hoe dan ook oversteken dus niet klagen, en gaan. Keep calm no rush, één voet voor de andere. In mijn hoofd zag ik al de dramatische filmscène waarbij langzaam de kabel breekt en mijn hand langzaam weg slipt voordat iemand me kan redden… Gelukkig bleef het bij een filmscène, of ja het eerste meest schuine gedeelte was ik gepasseerd en toen zag ik wat er aan de andere kant van de brug gebeurde. Ik was ongeveer halverwege de brug, Sandip voor mij en Dain achter, toen een ezel richting de brug begon te lopen … Het zweet brak me uit, ik begon sneller te lopen, Sandip begon te rennen. Ik was er zeker van dat de muilezel me van de brug zou duwen als hij zou gaan oversteken … HELP. Opgelucht slaakte ik een zucht toen ik zag dat Sandip precies op tijd de muilezel bereikte, letterlijk toen hij zijn poot op de brug zette! We bereikten de andere kant en begonnen aan de laatste kleine klim naar het hotelletje. Een heel schattig ‘hotel’ waar ik mijn nieuwe Nepalese zinnen, geleerd van Sandip, in de praktijk kon brengen. Ik nipte aan mijn ohduhwa tia / gemberthee, genoot van de bergen om ons heen en kletste met het Franse meisje en de gidsen. De gastvrouw verrastte ons met een lokaal gerecht; een soort graan / zaden met honing, en het smaakte een beetje naar popcorn. En hier zijn we dan, we hebben eten besteld nu is het is tijd om te ontspannen en mijn energie te sparen voor morgen. Namaste.