29 dagen voordat ik naar Australië ga. “Waar ren je voor weg?” vroeg mijn vader. “Ik ren niet weg”, antwoordde ik. “Ja, wacht maar, je zult zien” “Als je nog over 10 jaar reist, ren je echt wel weg voor iets” antwoordde hij. Waarom zit ik hier zo erg mee in mijn hoofd?

We kennen allemaal de verhalen over mensen die reizen in de hoop zichzelf te vinden, mensen die niet gelukkig zijn thuis en ervoor kiezen om een ​​tijdje alles achter zich te laten door te reizen. Voor degenen die terugkeren en een gelukkig leven leiden, werkt deze reistherapie. De anderen die vastzitten in een nooit eindigende reis of terugkeren en een eindeloos verlangen voelen om weer te vertrekken, hebben ze gefaald in thearapie? Waar komt dit gevoel van wegrennen vandaan? Wat als de plaats niet relevant is? Wat als het allemaal mij is, waar ik ook ben, weglopen nutteloos is.

Dat mijn ouders trots op me zijn vind ik belangrijk. Ik denk dat mensen die ‘weglopen’ in zichzelf verloren zijn, waardoor het pijn deed dat mijn vader denkt dat ik wegloop. Ik wil de perfecte dochter zijn. De ontdekkingsreiziger die alles heeft uitgezocht, want sowieso zou de maatschappij op geen enkele manier okay zijn met een tussenjaar als ik geen perfect toekomstplan klaar heb liggen. Mijn verdediging van waarom ik absoluut niet “een verloren meisje ben dat doelloos reist of binnen de comfortzone wil blijven” houdt me bezig, wat zal ik mijn ouders vertellen !? Hoe kan ik voor het perfecte beeld zorgen voordat ik vertrek?

Ooit deze druk in je leven gevoeld? Laat me dit een beetje gemakkelijker maken; wat als het allemaal niets uitmaakte? Wat als er geen ideaal, geen perfecte dochter en geen goed of slecht is? Wat als we allemaal gewoon niet zouden geven om het gemeenschappelijke verhaal of de angst? Wat zal mogelijk zijn als we onze dromen volgen zonder de mening van de samenleving of ouders?

Mama en papa, ik ben me behoorlijk bewust van mijn keuzes en zelfs als ik dat niet ben, kom ik er wel uit. Ik vind het gewoon vervelend om mezelf te verdedigen, dus ik stop er mee 😊. Iedereen mag lekker zijn eigen verhaal verzinnen over ‘waarom’ ik reis. Belangrijk voor mij is dat ik ervoor zorg dat ik gelukkig ben waar ik ook ben, en mijn persoonlijke ontwikkeling heeft alles te maken met ik-tijd en niet waar-tijd. De keuzes hoe ik mijn leven wil invullen zijn eindeloos. Ik heb geluk in het leven en ik ben hier erg dankbaar voor. Ik zal een legacy achterlaten in deze wereld, ik heb een visie die me leidt en ik kies ervoor om ook het beste leven te leiden dat ik kan dromen.

Ik hoop dat iedereen ‘zichzelf vindt’ en ik hoop dat we onze comfortzones verlaten. Ik wens dat degenen die over de hele wereld reizen ook een innerlijke reis maken. Ik wens dat degenen die thuis blijven net zo goed een reis beleven. Een rechte lijn in het leven is niet natuurlijk, maak je eigen keuzes. Met elke deur gesloten, wordt er een nieuwe geopend. Ik denk niet dat ik echt kan wegrennen, ik zal mezelf altijd inhalen. De toekomst is nu en ik vind het heerlijk en spannend om er naartoe te rennen. En jij?