Ik ben wel eens bang dat ik later echt helemaal gek blijk te zijn haha. Ofja bang, ik zie het bijna als inevitable, als het niet al duidelijk is nu. Voor mijn gevoel leef ik namelijk toch soms zo anders dan andere. En als ik iets heb geleerd van de geschiedenis dan is het dat alles wat niet normaal is, wat we niet kennen, eerst als ‘gek/abnormaal’ wordt bestempeld. Ik had als kind ooit een nachtmerrie gehad waarin een dokter me ziek had verklaard zonder reden en dus moest ik wegrennen van huis. Ik was bang en boos want ik was niet ziek en verdrietig dat mijn ouders me niet geloofden. Achternagezeten worden door scouting genootjes op skippyballen op het centraal station maakte de droom dan ook levens echt … Nouja niet helemaal maar ik herinner me het gevoel van de droom en de droom dus nog heel goed.

Wat een luxe dat dit mij zorgen baarde. Vroeger betekende gek dat je door de duivel getekend was. Daarna werd je een wetenschappelijk project en vandaag de dag ben je gewoon ‘ziek’. Andere kinderen zijn opgegroeid met hele andere angsten. Ik hoef niet alle angsten van de wereld op te noemen om te bewijzen dat mijn angsten luxe zijn. Iedereen kijkt wel eens het nieuws. Stel je maar eens voor hoe het is om iemands angst te hebben in een oorlogsgebied? In een land waar sociale zekerheid niet bestaat? Op een plek waar discriminatie nog altijd bestaat? Dit zijn angsten die ons echt waarschuwen en beschermen. Ze houden ons alert. Ook al wens ik niemand toe om in deze angst te leven. Mijn punt is echter gericht op de luxe angsten. Ik ben dankbaar voor mijn angsten, ik deal ermee en ze zijn niet eens reëel. Dat is pas gek! Hoeveel angsten wel niet spelen in ons hoofd, irreëel en een pure luxe om te ervaren! En toch, te veel is nooit goed. Ongerust zijn, altijd, is een serieus probleem dankzij onze luxe angsten.

Ik ben gefascineerd door ons speelse denken. De kleine angsten die me soms te binnen schieten in de vorm van vragen, piekeren of schaamte. Wat als …? Ik zat heerlijk op een bankje vandaag, iets wat ik te weinig doe, en besloot om eventjes te schommelen in het speeltuintje, heel casual het kind in me even loslaten. Ik betrapte mezelf dat ik maar bleef rondkijken of iemand me zag of naar me keek, niet uit trots maar uit een soort schaamte of angst. Ik besloot juist daarom om nog langer door te schommelen en iedereen die langs kwam toe te lachen. Waar komt dat vandaan, die gekke angst? Precies zoals ik zeg ‘gekke angst’ dat ik besloot te schommelen vond ik heerlijk en ik besefte me dat het niet ‘normaal’ was, onbewuste programma’s popte op om me te waarschuwen.

 Ons oeroude brein is niet geëvalueerd in het filteren van irreële angsten. Het is aan ons bewustzijn om te filteren wat wel en niet onze aandacht verdient. Ik geniet van het betrappen van mezelf, er is geen goed of fout hierin. Wel zit er iedere keer een mogelijkheid om mezelf te pesten hahaha, face your fears toch?!